มันถูกเรียกว่า สำเนียง ไปที่ เสียงที่เปล่งออก ซึ่งทำให้สามารถไฮไลต์ผ่านการออกเสียงพยางค์ของคำได้ ความแตกต่างระหว่างพยางค์สามารถทำได้โดยการใช้โทนเสียงที่สูงขึ้นหรือความเข้มที่มากขึ้น
มันเป็นไปได้ที่จะแยกแยะความแตกต่างระหว่างสำเนียงต่าง ๆ คราวนี้เราจะเน้นไปที่ สำเนียงออกเสียง ยังเป็นที่รู้จัก เน้นเสียง เพราะมันดึงดูดความสนใจ เน้นการออกเสียง เพื่อแยกความแตกต่างระหว่างสองคำ
สำเนียงการออกเสียงซึ่งเป็นลายลักษณ์อักษรต้องใช้ การพูด (เส้นเฉียง) อนุญาตให้แยกความแตกต่างระหว่าง ยาชูกำลังพยางค์ และ พยางค์ที่ไม่หนัก มีส่วนทำให้ความหมายที่แตกต่างกันสองแบบ
มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับสำเนียงการออกเสียงที่จะใช้กับ monosyllables พวกเขาใช้แตกต่างกัน เราสามารถวิเคราะห์กรณีของ ขึ้น. หากคำที่มีพยางค์เดียวนี้มีสำเนียงกำกับออกเสียงกับตัวหนอนที่สอดคล้องกันมันเป็นคำวิเศษณ์เปรียบเทียบ: "วอลเตอร์อายุน้อยกว่าแดเนียล", “ พื้นผิวอาร์เจนตินาใหญ่กว่าพื้นผิวชิลี”. แทนเมื่อ ขึ้น มันไม่ได้มีสำเนียงออกเสียงมันเป็นข้อต่อ: “ ฉันแสดงความตั้งใจที่จะออกจากสำนักงาน แต่พวกเขาไม่อนุญาตให้ฉัน”, "ฉันจะไปหาคุณตอนนี้ แต่ฉันไม่สามารถ".
ในบรรดา monosyllables เราพบรายการตัวอย่างมากมายที่คุณต้องใช้ในการใช้สำเนียงออกเสียงเพื่อให้สามารถบรรลุความแตกต่างที่เราต้องการ ตัวอย่างของสิ่งนี้มีดังนี้:
-De / Dé ในกรณีแรกมันไม่ได้มีตัวหนอนเพราะมันเป็นบุพบทและในกรณีที่สองมันเป็นรูปแบบของคำกริยา "ให้"
- เขา / เขาคำแรกไม่มีสำเนียงนี้เพราะมันทำหน้าที่เป็นบทความ ข้อที่สองใช้เพราะเป็นสรรพนามส่วนตัว
- ชา / กาแฟ คนแรกไม่มีสำเนียงออกเสียงเพราะมันทำหน้าที่เป็นสรรพนามส่วนตัวในขณะที่คนที่สองถือมันเพราะมันทำหน้าที่เป็นคำนาม โดยเฉพาะคำที่สองนี้ให้ชื่อแก่การแช่ตามแบบฉบับของบริเตนใหญ่
การใช้เครื่องหมายเน้นเสียงออกเสียงจะปรากฏใน คำสรรพนามอุทาน และใน คำสรรพนามคำถาม เพื่อแยกความแตกต่างจาก สันธาน และของ สรรพนามญาติ . คำ ฉันเมื่อด้วยสำเนียงที่ออกเสียงเป็นสรรพนามคำถาม: "เมื่อไหร่คุณจะคืนเงินของฉัน". เมื่อคือการรวมกันโดยไม่มีสำเนียง “ เดือนที่แล้วคือตอนที่มันร้อน”.
เป็นเรื่องสำคัญที่เราจะต้องเข้าใจว่าสำเนียงออกเสียงนั้นเป็นเครื่องมือที่มีความเกี่ยวข้องเมื่อเราสามารถเข้าใจข้อความที่อยู่ตรงหน้าเราได้อย่างถูกต้อง และเหนือสิ่งอื่นใดมันจะทำให้เราแตกต่างความหมายของคำที่เขียนในลักษณะเดียวกัน
นอกจากสิ่งที่ระบุแล้วเราต้องรู้ว่าสำเนียงประเภทนี้ที่เกี่ยวข้องกับเรายังมีบทบาทสำคัญในภาษาอื่นที่ไม่ใช่ภาษาสเปน ยกตัวอย่างเช่นมันมีความสำคัญในวาเลนเซียที่จะแยกแยะคำที่เขียนเหมือนกัน แต่มีความหมายที่แตกต่างกัน และตามที่แสดงมันไม่เหมือนกัน "เป็น" ซึ่งเป็นพันธุ์ของแกะเพื่อ "bé" ซึ่งเป็นคำวิเศษณ์ทางหรือที่อาจหมายถึง "ความมั่งคั่ง"
